Komitet Regionów, powołany do życia w 1994 rok na mocy traktatu o Unii Europejskiej, jest organem doradczym złożonym z przedstawicieli władz regionalnych i lokalnych w Europie. Zapewnia on tym władzom wywieranie wpływu na określenie kierunków polityki Unii Europejskiej, a także dba o poszanowanie racjonalnej tożsamości. Inne organy zobowiązane są do konsultowania się z Komitetem w sprawach dotyczących władz lokalnych i regionalnych. Do czasu przystąpienia nowych władz członkowskich, Komitet będzie liczył 222 członków. Liczba członków z każdego państwa członkowskiego, odzwierciedla liczbę jego populacji. Członkowie Komitetu są wybierani spośród polityków z okręgów miejskich i reprezentują działania podejmowane przez UE. Rada Unii powołuje ich na cztery lata z możliwością ponownego mianowania. Każdego roku Komitet odbywa pięć sesji plenarnych, podczas których określa swoją politykę i wydaje opinie.Dla Polski leżącej na skrzyżowaniu najistotniejszych osi geopolitycznych kontynentu (Zachód-Wschód i Północ-Południe) Europa Środkowa stała się swoistym „polem bezpieczeństwa”. Po roku 1989 polska polityka zagraniczna w stosunku do tego regionu musiała być prowadzona z dużym wyczuciem, ale też bardzo aktywnie, bowiem Polska uzyskała wtedy, po raz pierwszy po II wojnie światowej, możliwość samodzielnego i odpowiedzialnego kształtowania stosunków politycznych i ekonomicznych z najbliższymi sąsiadami. Z perspektywy niemal dwudziestu lat można uznać, że nie potraktowaliśmy polityki ukierunkowanej na Europę Środkową w sposób koniunkturalny lub przedmiotowy. Świadczy o tym chęć rozwijania i uczestnictwa we wszystkich możliwych strukturach regionalnych, wyrażana przez Polaków od początku III Rzeczypospolitej. Ważne są też działania Polski na rzecz solidarnego i grupowego włączania państw środkowej Europy w nową architekturę bezpieczeństwa, ale też w nową strukturę polityczną i ekonomiczną postzimnowojennej Europy.